Alarmın zırlamasıyla uyandım. Gözlerimi açar açmaz soğuğun tesirini vücudumda şimdiden yayıldığını hissettim. Her gün sabahın köründe uyanmak zorken, kışın uyanmak daha katlanılmaz oluyor. Yataktan çıkmak cennetten kovulmak kadar kötü. Sıcacık, rahat yatağı bırakasım yok ama kalkmalıyım, işe geç kalırsam kovulurum kesin. Yavaştan doğrulunca şeytan tekrar yatmam için fısıldıyor; "Bugünde gitme işe be Ahmet!" sesleri kulağımda çınlıyor. "Kalk ulan kalk! İşe geç kalacaksın." diye söylenip fırladım yatağımdan. Hızlı kalkınca daha az üşüyor insan galiba, yok yok üşümesi geç oluyor, beyin hâlâ yatakta sanıyor kendisini. Aynada suratıma bakınca uykuya aç bir adam görüyorum, garibim biraz uyusa ne olacak sanki! Musluğu açında soğuk su elimde kayıp geçti, avuçlarımı doldurup yüzüme götürdüm. Vücudumda ki soğukluğun iki misline çıktığına yemin edebilirim. En azından kendime geldim, gözlerim açıldı biraz. Kahvaltıda biraz zeytin biraz da küflü lor peyniri var. Anam sağ olsun